Dit is een citaat van Kahlil Gibran. Ben jij die schildpad of die haas?
Ik ben zo’n schildpad op mijn levensweg. Een haas zijn gaat mij, zeker als hoogsensitief mens, te snel. Ik geef toe, soms kijk ik met bewonderende ogen naar iemand die als een haas zijn levenspad afgaat en snel zijn doelen bereikt. Dat brengt bij mij de twijfel boven of ik ook niet zo’n haas wil zijn. Dat is toch veel gemakkelijker? Een haas voelt niet dat de weg onder zijn poten hard of zacht is, hij ziet onderweg niet of er links of rechts straten zijn om je weg te vervolgen in plaats van rechtdoor te gaan. Doordat zo’n haas die zijwegen niet ziet, kan hij ook niet gaan twijfelen. Een haas gaat in mijn beleving gewoon recht op zijn doel af. Lekker simpel.
Een schildpad kan onderweg ‘zijn kop in zijn schild’ trekken als er gevaar dreigt of als hij het even niet meer weet. Even de wereld laten voor wat hij is. Even nadenken of hij eigenlijk wel de juiste weg volgt om vervolgens het levenspad weer te vervolgen. Een schildpad weet dat hij ‘zijn nek moet uitsteken’ om zijn levensweg te vervolgen. Door zijn trage bewegingen heeft hij veel contact met de aarde en ‘zweeft’ minder over de weg dan een haas. Dit samen met zijn flinke poten geeft de schildpad een stevige basis. Een stevige basis om zichzelf overeind te houden in onze drukke wereld. Om alle uitdagingen in het leven aan te gaan. Intussen zullen flink wat hazen de schildpad op zijn weg passeren.
Als typische schildpad zou ik zeggen om de hazen in hun tempo hun weg over te laten gaan. Ik laat mij inspireren door hazen, maar ik zorg dat ik als schildpad niet ‘van de weg raak’. Een schildpad of een haas, het is allebei OK.